Epilog

          Podszedłszy do okna, szatyn zamknął je z hukiem, nie wiedząc czy w sali nie zrobi się chłodniej jeśli odetnie napływ powietrza z dworu. Tegoroczne lato było wyjątkowo niełaskawe dla mieszkańców Kalifornii: nieznośnie temperatury zbierały żniwa wśród starszych osób, a istna susza zmusiła władze stanu do zasilenia miast wodami ze sztucznych jezior. Sierpień zapowiadał się nieco lepiej, ale póki co był lipiec. Od wypadku Juliana minęły już trzy miesiące. Z każdym dniem, lekarze dawali mu coraz mniejsze szanse na wybudzenie się ze śpiączki, jednak Justin i Kayle nie przestawali wierzyć w cud. Odwiedzali go codziennie, bez wyjątku, wciąż wierząc, że młody Bieber miał jednostronny kontakt ze światem.

          Podszedł bliżej łóżka i przyjrzał się małej, przezroczystej buteleczce wiszącej na haku. Do jej ujścia była przyczepiona mała rurka, a do niej jeszcze wenflon, przez które, substancje odżywcze wpływały do krwiobiegu blondyna.

- Jak się obudzisz, zabiorę Cię na pizzę...- stwierdził brązowooki, krzywo patrząc na kroplówkę. - BBQ Chicken, Meat Lover's 1 albo może dwie na raz jeśli nie będziesz mógł się zdecydować... - mruknął, a potem zamilkł zdawszy sobie sprawę, że zaczął gadać jak nakręcony.

              Usiadł na krześle i opuścił głowę między kolana. Brakowało mu już słów zachęty by wreszcie wyrwać brata ze stanu tej cholernej nicości. Czuł się bezradny- nie miał zielonego pojęcia jak to jest być w śpiączce: czy człowiek czuje się wtedy jak w stanie nieważkości, czy może jest ciężki niczym głaz, albo nawet lepiej, czy ma uczucie jakby oddychał pod wodą? 

- A pamiętasz jak postanowiłeś odszukać dziadków?- szatyn zagadnął po krótkiej chwili namysłu.- Miałeś wtedy z osiem lat...- kiwnął głową, przeczesując palcami grzywkę. - Boooże, jak mama się wtedy martwiła...- westchnął, a następnie zachichotał cicho.- Na szczęście zdążyłeś dojść tylko do przystanku na sąsiedniej ulicy... Nie wspominając o tym, że czekałeś na autobus z napisem "Kanada" na wyświetlaczu...

             Patrząc na tę historię z perspektywy czasu, Justin zaśmiewał się do łez. Miał nadzieję, że dzisiejszy dzień będzie mógł wspominać równie wesoło, w nieco lepszych okolicznościach.

- Chyba czas na lekturę...- powiedział spokojnie, uprzednio wziąwszy 5 głębokich wdechów w celu rozluźnienia się.

- Za górami za lasami w szuwarach nad rzeczką, żyło sobie kaczątko o imieniu Dabert...- wyrecytował, zanim otworzył książkę. W zasadzie, chyba już spamiętał całą jej treść, ale dla pewności, nadal wolał śledzić tekst wzrokiem. - ....Krótko po jego wykluciu okazało się , że ma niewystarczająco rozwinięte płetwy, by móc samodzielnie pływać, dlatego każdego poranka, kiedy reszta rodzeństwa wyruszała z mamą kaczką na drugi brzegi rzeki, aby zwiedzać pobliskie ogrody, łąki oraz jeziora, mały Dabert pozostawał w domu pod opieką dziadka.(...)

         Rozpoczynając każdy kolejny akapit, znudzony lekturą Justin, przerzucał wzrok na lico blondyna. Robił to z przyzwyczajenia, jakby naiwnie licząc, że dostrzeże jakiś gest. Kiedy Julian był jeszcze małym chłopcem i słuchał tej bajki, wyraz jego twarzy ulegał nieustannym zmianom. Natomiast teraz, leżał nieruchomo od dwunastu tygodni, nie dając choćby najdrobniejszych znaków świadczących o przełomie.

- (...)- Najwyższa pora byśmy poszli spać- Bieber obniżył głos, wypowiadając kwestię kaczora. Z każdym dniem, sposób, w jaki czytał tę baśń, był poddawany ulepszeniom. Jednak pomysł z podziałem na intonowanie wypowiedzi postaci, pojawił się dopiero niedawno. -  ... oznajmił dziadek i powolnym krokiem ruszył w stronę gniazda, w którym wszyscy pochrapywali słodko. Zmęczone kaczątko dreptało zaraz za starcem, a gdy wreszcie dotarło do legowiska, wepchnęło się pod skrzydło kaczora i po chwili zasnęło, doszedłszy wcześniej do wniosku...

- że najbardziej kochamy i doceniamy tych, którzy dla nas dają z siebie najwięcej...- wtrącił się cichy, zachrypnięty i zanikający głos, który brzmiał, niczym z horroru.

         Zaskoczony Justin zamrugał powiekami. Przez myśl mu przeszło, że może zwariował. Gdyby ktoś wszedł do sali, usłyszałby najpierw pchnięcie ciężkich, drewnianych drzwi, a potem trzask, któremu nawet tak silny facet jak on, nie mógł zapobiec.
         Słowa, które z pewnością nie padły z ust szatyna, zdawały się jeszcze wibrować w powietrzu. Nie było innej opcji: wszystko wskazywało, że zdarzyło się coś cudownego, coś naprawdę cudownego... 

- Jules...- powiedział chłopak, o mało co nie rzucając się na łóżko. - Jules... Nie śpij mały, otwórz szerzej oczy...- zabłagał rozkazującym tonem. - Zaraz przyprowadzę lekarza... 

         Wybiegł na korytarz i rozejrzał się gorączkowo. Był zaaferowany do takiego stopnia, że miał w głowie kompletną czystkę. Nie miał pojęcia dokąd pójść - chciał krzyczeć, byleby tylko ktoś zwrócił na niego uwagę. Przez krótki moment, próbował nawet tego dokonać, ale głos ugrzązł mu w gardle.
         Doktor Delson stał parę metrów dalej. Mimo, że rozmawiał z pielęgniarką, kilka razy odwracał się w stronę Biebera, żeby na niego spojrzeć. Nienaturalne zachowanie brązowookiego, skutecznie przyciągnęło uwagę mężczyzny, który w pewnym momencie zdecydował się na przerwanie konwersacji i podejście pod salę Juliana.
- Oo-on się oo-obudził- wyjąkał zszokowany chłopak. Zbyt mało czasu minęło, by mógł oswoić się z obecną sytuacją.
         Lekarz zmarszczył czoło. Chyba wątpił w to co powiedział Justin, ale wszedł do pomieszczenia. Nastolatek leżał na łóżku- nic dziwnego- jednak wzrok miał zwrócony w kierunku palców swojej prawej ręki, które jak podejrzewał brunet, zginał i prostował w celu wyćwiczenia.
- Dzień dobry- powiedział doktor, po czym chwycił za kartę pacjenta przewieszoną przez ramę łóżka i ruszył w kierunku aparatur. Obserwując przeróżne monitory, notował dane bez spoglądania na papier.
        Szatyn przyglądał się wszystkiemu z boku.
- Jak się czujesz?- zapytał Delson, podchodząc bliżej Juliana.
- Pić...- wychrypiał.
- Twój brat da Ci za chwilę wody- zaśmiał się mężczyzna. - Czy coś Cię boli?- zagadnął bardziej szorstkim głosem.
- Nie...- odparł blondyn, wahając się odrobinę.- Może trochę głowa i oczy...
- To normalne. Światłowstręt...- skwitował rozmówca, odchyliwszy cienką kołdrę zakrywającą nagie ciało chłopaka.- Boli Cię?- zapytał, dotykając zabliźnionej rany na brzuchu młodego Biebera.
- Nie.
- A gdy naciskam?- dopytywał, badając coraz intensywniej.
- Też nie- mruknął Julian.
- Świetnie. Wychodzi na to, że powracasz do zdrowia- odrzekł lekarz, a następnie odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku drzwi.- Zajrzę do Ciebie wieczorem...
          Kiedy doktor Delson opuścił salę, Justin cicho westchnął i usiadł na krześle. Sprawiał wrażenie, jakby miał dostać ataku furii, albo jakby czegoś się obawiał. W rzeczywistości, rozważał tylko czy zadzwonić do wszystkich po kolei i poinformować ich o tym co się właśnie stało, czy może lepiej odbyć najpierw z Julianem poważną rozmowę,w którą nikt nie powinien być zamieszany?
         Sięgnąwszy do plecaka po butelkę wody, szatyn odkręcił korek, a następnie ostrożnie napoił brata, uważając by ten nie zachłysnął się, jako że wciąż był w pozycji leżącej. Wbrew przypuszczeniom, blondyn nie pochłonął duszkiem całego napoju ani nawet połowy. Upił zaledwie kilka łyków. W sumie to nic dziwnego- jego żołądek z pewnością był skurczony.
- Jak dobrze...- sapnął z ulgą, poczuwszy wilgoć w gardle. - Tylko mogłoby tu być nieco chłodniej. Kiedy zrobiło się tak gorąco?
- W połowie czerwca...- odparł brązowooki, ponownie usiadłszy na krześle.
        Julian zmarszczył czoło. Chyba nie takiej odpowiedzi się spodziewał.
- Czerwca? To co teraz mamy?- zapytał z nutką niepewności w głosie, tak jakby bał się usłyszeć odpowiedzi.
- Koniec lipca- oznajmił starszy Bieber- Byłeś w śpiączce przez trzy miesiące.
- Rany, sądziłem, że to wszystko trwało krócej. Tydzień, ewentualnie dwa...- wyjaśnił zszokowany blondyn, posyłając Justinowi spojrzenie mówiące "błagam, powiedz, że żartujesz".
        Brak jakiejkolwiek reakcji ze strony rozmówcy, utwierdził chłopaka, że to wszystko było prawdą.
- Musiałem w pewnym momencie stracić rachubę- stwierdził.
- Słyszałeś jak do Ciebie mówiłem i Ci czytałem?- zapytał zaskoczony szatyn.
- Czasem...- Julian powoli kiwnął głową, po czym stwierdził bez wahania - Jesteś taki nudny...
- A ty niewdzięczny.
- Codziennie czytałeś mi tę samą bajkę, a Kayle...- przerwał na moment, aby z trudem przełknąć ślinę.- Czytała mi o zmianach zachodzących w moim mózgu.
        Justin zaśmiał się głupkowato, gładząc dłonią materiał białego prześcieradła w rogu łóżka.
- Nie sądziłem, że może to być tak ciekawe...- Jules przyznał po krótkiej chwili milczenia.- I wiesz co?
- Co?- zawtórował brązowooki.
- Zamierzam pójść na medycynę- oznajmił młodszy Bieber. Nie wyglądał na przerażonego lub zniechęconego, mimo że czekało go nadrobienie materiału z poprzedniej klasy oraz przyłożenie się do nauki podczas ostatniego roku w liceum.
- Skoro tego chcesz...- szatyn niechętnie kiwnął głową. Nie chciał sprawiać wrażenia bycia ignorantem, bo tak naprawdę był bardzo dumny z ambicji brata, jednak musiał zmienić temat na nieco drażliwszy. - Jules... Pamiętasz jak doszło do wypadku?
       Nie odzywając się słowem, blondyn przeniósł wzrok na sufit i przymknął powieki. Nie wiedział co mógł powiedzieć, a co powinien zostawić dla siebie. Szczerze, nie miał jeszcze głowy do tych spraw. Było za szybko na wyjaśnienia, tym bardziej, że obudził się zaledwie chwilę temu. Wiedział jednak, że Justin nie ustąpi. Zbyt dobrze go znał, by miał mu uwierzyć w amnezję pourazową.
- Pod klubem, w którym wyprawialiście urodziny Prestona, otoczyli mnie jacyś chłopacy. Doszło do nieprzyjemnej wymiany słów, a potem skończyło się tak jak się skończyło... Sam wiesz- odparł nastolatek, podążając wzrokiem za bratem, który wstał z miejsca, w celu pospacerowania po sali.
- Jacyś chłopacy? Nie znałeś ich?- zagadnął złotowłosy, zatrzymawszy się wpół kroku.
- Nie- padła cicha odpowiedź.
- Ahaaa...- przeciągnął starszy Bieber, oparłszy się łokciami o metalową rurkę, zamontowaną do łóżka nieopodal nóg pacjenta.- Czyli twierdzisz, że Rafael'a Maldonado w ogóle tam nie było?
        Zacisnąwszy usta w wąską linię, Julian obdarzył rozmówcę obojętnym wzrokiem. Jeżeli sądził, że w ten sposób uda mu się wykaraskać z tej sytuacji... Cóż, był w wielkim błędzie.
- Jules...- ponaglił go szatyn. Brzmiał niczym zły glina, z jakiegoś naprawdę dobrego filmu akcji.- Gdy policja się dowie, że odzyskałeś przytomność, zacznie węszyć. Jeśli jesteś w coś zamieszany, muszę o tym wiedzieć by w razie czego Ci pomóc, rozumiesz?
- Rafael to mój przyjaciel- oznajmił blondyn.- W dupie mam Twoją głupią historię o dwóch rywalizujących gangach oddzielonych  drogą Florence. To ma się nijak do rzeczywistości...
        Przygryzając wewnętrzną część swojego policzka,  Justin odwrócił do boku głowę. Nie chciał pokazać, że w oczach zebrały się mu łzy. Znów miał poczucie, że przeoczył któryś etap w życiu brata, że go zwyczajnie nie dopilnował. Może młodsze pokolenie zatarło granicę nienawiści, może tak... Lecz Bieber doskonale pamiętał wojnę, w której ginęły zwierzęta, cierpieli ludzie, płonęły auta i baraki mieszkalne. Nie bez powodu gliny zaprzestały patrolowania tych okolic.
- Co się stało tamtego wieczoru?- szatyn zapytał łagodniejszym tonem. Nie chciał zamieniać tej rozmowy w przesłuchanie, choć miał wrażenie, że to już nastąpiło.
- Chciałem dostać się na imprezę Prestona... Oni też chcieli...- opowiedział zachrypniętym głosem.- Ale wiedziałem, że w klubie były te Twoje grube szychy. Rafael ma potencjał, nie przeoczyliby tego... A ja zwyczajnie chciałem go chronić- jęknął cicho, a potem zaszlochał.
       Brązowooki zamarł gdy dotarł do niego sens tych słów. Wyglądało na to, że jego, Prestona oraz Jordana działalność dla mafii była tajemnicą poliszynela- wszyscy najbliżsi wiedzieli, każdy milczał.
- Co było dalej?
- Rafael wszczął awanturę. Był pijany- wyłkał nastolatek. -Nigdy w życiu nie widziałem go w takim stanie.
        Przez chwilę Justin poczuł pokusę, by się wyżyć; już się podnosił z krzesła, aby podejść do ściany i uderzyć w nią pięścią, kiedy cichy głos brata przywrócił go do rzeczywistości.
- To działo się tak szybko...- wyjaśnił Julian, roniąc łzy, których nie miał nawet możliwości zetrzeć ze swoich policzków.
        Zaciekawiony Bieber opadł z powrotem na plastikowe krzesło, które skrzypnęło pod jego ciężarem.
- Nawet nie wiem kiedy Rafael wyciągnął z kieszeni finkę2 . Od dawna nosił ją przy sobie, ale tylko dla własnego bezpieczeństwa...- wyjaśnił młodzieniec. - Gdy chłopacy zrozumieli co się dzieje, spróbowali nas oddzielić, ale On był szybszy. Ugodził mnie ostrzem w brzuch kilkakrotnie. Z początku nic mnie nie bolało, ale jak ujrzałem krew, spanikowałem. Jak przez mgłę pamiętam Gordona albo to był Ramon...- zawahał się, marszcząc czoło.- Zapewnił mnie, że będzie dobrze, po czym zostałem uderzony w głowę czymś ciężkim.
- Wiedziałem- wymamrotał Justin, pochylając nisko głowę.- Wiedziałem, że to Maldonado.
- Obiecaj...- zażądał Julian. Zapewne gdyby mógł, złapałby towarzysza za krańce koszulki i nim potrząsnął dla podkreślenia wagi sytuacji.- Obiecaj, że go nie wydasz policji.
- Nie, Jules...- złotowłosy pokręcił głową.- Sprawa potoczyła się nieco inaczej...
- Co masz na myśli?
- Niecały tydzień po wypadku, dotarłem do policyjnej bazy danych. Rafael był jednym z podejrzanych, dlatego postanowiliśmy z Jordanem złożyć mu wizytę. Coś nas tchnęło by na początek przeszukać ruderę należącą do Graham. Gdy weszliśmy do środka...- zamilkł na chwilę, a potem dodał bardziej współczującym tonem.- Maldonado zabił się na naszych oczach.
- Nie- jęknął blondyn, gorączkowo rozglądając się po pomieszczeniu.- Powiedz, że to nieprawda...
       Z ust brązowookiego wyrwał się stłumiony pomruk. Nareszcie dowiódł swojej racji- Rafael miał Juliana na sumieniu. Z drugiej strony, cholernie współczuł swojemu bratu. Z własnego doświadczenia doskonale wiedział jak okropnym doznaniem jest śmierć najlepszego przyjaciela, a jeszcze gorszym uczuciem jest jego nieobecność w chwili, kiedy naprawdę się go potrzebuje.

*

       Idąc wzdłuż szpitalnego korytarza, Justin trzymał Kayle za rękę. Świeżo umyte, jeszcze mokre linoleum trzeszczało im pod nogami, co z niewiadomego powodu wydawało się im nadzwyczaj śmieszne. Bez skutku próbowali powstrzymać swój głupkowaty chichot, który zwracał uwagę wszystkich przechodniów. Ludzie wydawali się być oburzeni, ale ani Carter, ani Bieber nie zwracali na to uwagi. Nareszcie zaznawali długo wyczekiwanego szczęścia.

- Shh...- szatyn przyłożył palec do ust, odwróciwszy się w stronę ukochanej, a potem przyłożył ucho do drzwi sali, w której leżał Julian. 

       Wewnątrz panował gwar, tak jakby znajdowało się tam więcej osób niż sama Pattie i jej młodszy syn.

- A co tu się dzieje?- chłopak zapytał żartobliwie, wszedłszy do pomieszczenia.

- Całkiem miłe przywitanie- stwierdził Jordan, jednocześnie asekurując blondyna ćwiczącego chodzenie. Rehabilitacja przynosiła zaskakujące efekty. Minęły zaledwie dwa tygodnie od czasu kiedy Julian się wybudził, a już prawie poruszał się o własnych siłach.

- Gdzieście się podziewali?!- zniecierpliwiona Pattie odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Byliśmy w sądzie- odparł brązowooki, ucałowawszy matkę w policzek.- Zamknięto sprawę Juliana.

       W sali nastała niezręczna cisza.

- Jutro rano dostanę wypis- pochwalił się nastolatek. W jego głosie można było wyczuć ekscytację.

- Naprawdę?- na twarzy Kayle zagościł szczery, szeroki uśmiech.- Wspaniale!

- Mama mówi, że wrócimy do naszego domu- dodał z radością, zawracając w kierunku łóżka. Wciąż miał niewiele sił, choć lekarze twierdzili, że i tak jest wyjątkowo wytrzymały.

- Mamo?- Justin spojrzał znacząco na bordowowłosą.

- Nie martw się kochanie. Poradzimy sobie sami- zapewniła kobieta, z uśmiechem głaskając szatyna po ramieniu. - Po pierwsze nie zmieścimy się wszyscy w waszym mieszkaniu- oznajmiła, a potem stanęła na palcach i wyszeptała rozmówcy do ucha-... a po drugie, czuję, że wychodzę na prostą, więc proszę nie podcinaj mi skrzydeł.

       Brązowooki zaśmiał się pod nosem. Nie mógł nie zaufać Pattie, bo przecież była jego mamą, a mama ma zawsze rację. Mimo to, miał pewne obawy, które chyba wynikały z jego nadopiekuńczości. Oczami wyobraźni wciąż widział rodzicielkę będącą wrakiem człowieka i miał tę świadomość, że jej psychika nigdy nie będzie tak silna jak kiedyś.

       Otworzył usta, po czym natychmiastowo je zamknął, gdy Kayle przywołała go gestem.
- Daj spokój, co?- upomniała chłopaka z politowaniem.- Nie mieszkamy na drugim końcu kraju, tylko parę mil dalej.
- Tak ale...
- Mogą na nas liczyć o każdej porze dnia i nocy- ciągnęła.
- Tak ale...
- Boisz się odciąć pępowinę, prawda?- wyszeptała brunetka, uśmiechając się cwaniacko. Czuła przewagę nad Justinem, co z resztą dał jej do zrozumienia głośno odchrząkując.
       Zapewne dopiekłaby mu jeszcze bardziej, gdyby do Jordana nie zadzwonił telefon i nie przerwałby tej mozolnej konwersacji.
- Just...- wymamrotał West, kierując się do drzwi. Wyglądał na przejętego, co zaniepokoiło Biebera.
- O co chodzi?- zapytał szatyn, wyszedłszy z sali za przyjacielem.
         Nie uzyskał odpowiedzi.
- Jo?- jęknął, nie mogąc znieść wzrastającego napięcia.
        Wtem, brązowooki usłyszał kroki na schodach. Nie miał pojęcia jak mógł je odbierać z tak daleka, ale istniało wiele rzeczy, których nie potrafił zrozumieć. Na przykład, nie wiedział, dlaczego Reece biegł właśnie wprost na niego? Skąd wiedział, gdzie go szukać?
- Klucz!- wydyszał Lavoie, nim nie zderzył się z pielęgniarką niosącą kubeczki z wodą na metalowej tacce. - Justin, klucz!- wrzasnął głośniej, spostrzegłszy brak reakcji ze strony złotowłosego.
       Bieber nieprzytomnie rozejrzał się dookoła. Szklane naczynia, strącone przez sanitariuszkę, spadały na ziemię w żółwim tempie. Zdezorientowani ludzie poczęli krzyczeć lub brać nogi za pas.  Na hallu panował istny chaos!
      Przerzucił wzrok na Jordana, z nadzieją, że rzucone przez Reece'a hasło było tylko tworem jego wyobraźni. Wyraz twarzy murzyna był jednoznaczny, co uświadomiło Justinowi, że to wszystko działo się naprawdę: musiał spakować rodzinę i wiać stąd jak najdalej!
       Znowu miał kłopoty!

***

1 BBQ Chicken / Meat Lover's - nazwy pizzy w menu amer. sieci restauracji "Pizza Hut".

2 Finka- nóż; broń biała. Zwykle używany przez harcerzy i turystów.

I jak, podoba wam się epilog? Sądziliście, że Julian się obudzi? 

               Epilog został napisany tak jak planowałam od początku. Możecie wyobrazić sobie dalsze losy bohaterów... lub też zacząć czytać sequel Following Liars: Past Revival (znajdujący się na tym samym blogu, patrz zakładka ROZDZIAŁY.) Ostrzegam, że póki co nie zapowiada się by sequel został napisany do końca, w związku z zawieszeniem opowiadania. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ !!!

Pozdrawiam @storytellerfun